zaterdag, augustus 08, 2009

Max Yasgur’s speech


Max Yasgur’s speech to the crowd can be repeated (at least in part) by almost everyone who has ever seen the film made about the Woodstock festival:

Max Yasgur at his farm

“I’m a farmer…(interrupted by a cheer from the audience)…I don’t know how to speak to twenty people at one time, let alone a crowd like this. But I think you people have proven something to the world — not only to the Town of Bethel, or Sullivan County, or New York State; you’ve proven something to the world. This is the largest group of people ever assembled in one place. We have had no idea that there would be this size group, and because of that you’ve had quite a few inconveniences as far as water, food, and so forth. Your producers have done a mammoth job to see that you’re taken care of… they’d enjoy a vote of thanks. But above that, the important thing that you’ve proven to the world is that a half a million kids — and I call you kids because I have children that are older than you are — a half million young people can get together and have three days of fun and music and have nothing but fun and music, and I – God Bless You for it!”


Max died less than four years later – and his farm has been broken up and sold off. What’s for sale is only a small part of the original farm where the festival happened all those years ago. But no matter how often it changes hands, for the Woodstock nation, it’ll always be “Yasgur’s Farm.”

Woodstock, de moeder aller popfestivals


Het Woodstock Music and Art Festival was een rockfestival dat in augustus 1969 plaatsvond op een weideveld van de veeboer Max Yasgur in Bethel, New York, zo'n 65 km buiten Woodstock.

Het festival, onder het motto "three days of peace and music", wordt door velen beschouwd als het belangrijkste muziekfestival ooit.


Hoewel tien- tot twintigduizend mensen werden verwacht, lag het uiteindelijke bezoekersaantal rond de 500.000, waarvan de meesten geen entreegeld hadden betaald. Daarnaast waren nog eens drie miljoen mensen naar het terrein onderweg.

Er viel veel regen (No Rain, No Rain, No Rain, scandeerden de tienduizenden), en de consumptie van alcohol en drugs was aanzienlijk.

Er waren veel te weinig voorzieningen getroffen voor het onverwacht grote aantal bezoekers, zodat de sanitaire nood en andere ongemakken soms hoog opliepen.


Het Woodstockfestival was een hoogtepunt van de tegencultuur van de jaren '60 en van het hippietijdperk.

Tijdens het festival werden twee baby's geboren.

Tot de optredende artiesten behoorden o.a.: The Band, Canned Heat, Joe Cocker, Creedence Clearwater Revival, Crosby Stills Nash & Young, Grateful Dead, Tim Hardin, Richie Havens, Jimi Hendrix, The Jefferson Airplane, Janis Joplin, Santana, Ten Years After en The Who.


En de beelden...ach, die spreken voor zich!

Woodstock - 40 Years On: Back to Yasgur's Farm


If it had all been sunshine and clockwork, with a tidy profit on the morning after, no one would have said another word. Instead, the Woodstock Music & Art Fair, held August 15th to 17th, 1969, near Bethel, New York — a refugee-camp experience officially declared a state disaster area on the second day — became an anniversary industry.

And business is booming. In addition to these six new releases, the 1970 documentary, Woodstock, is out as a deluxe DVD set. The 1970 soundtrack and its 1971 sequel, Woodstock Two, are back on CD. Then there are the books, replica tchotchkes and commemorative events, mostly drawing on an artfully massaged memory of that weekend's accidental wonder: That amid the frozen traffic, stressed food and medical services, and oceanic mud, "Half a million young people can get together and have three days of fun and music — and have nothing but fun and music!" as the late Max Yasgur, the farmer who welcomed the horde on his land, said from the stage on Sunday morning.

Yasgur's breakfast speech, edited on the Woodstock album, appears in full on Woodstock — 40 Years On, a small but telling example of the box's documentary detail and momentum. Its six CDs contain virtually all of Woodstock and Woodstock Two plus tracks from a 1994 box, then another 38 previously unreleased songs and actualities. All but three of the 32 acts that played are represented (the exceptions, because of licensing issues, include the Band and, strangely, Ten Years After, who are on the 1970 album). Everything is in the order it happened, as it happened. There are bum notes (musicians were high, burnt or both) and bumpy mixes (recording conditions were just shy of wartime). But the result, combined with the full-length performances in the Woodstock Experience packages, is the most comprehensive and satisfying account so far of the main reason why Yasgur's acres became an instant city of freaks, including me: the music.

Some of the history gets a valid rewrite. The Grateful Dead's set was a notorious disaster, beset by equipment problems. But the salvaged 19-minute "Dark Star" is good trippin', one of the mostly heavy-rock weekend's few truly psychedelic flings (especially considering the bad acid MC John Morris keeps warning the crowd about). Singer-songwriter Bert Sommer was left out of the movie and the original albums. But the folk-rock strains of "And When It's Over" and Sommer's high, rippling voice suggest a Tim Buckley-in-waiting. (That, sadly, is where he stayed. Sommer died in 1990.) And, honestly, Country Joe McDonald's "F-U-C-K" cheer never felt as mutinous and euphoric on record as it did that Saturday in the open air. The bigger gas is a long excerpt of acid-flecked garage rock from his later appearance with the Fish.

There is a solid shot of Creedence Clearwater Revival's roots-'n'-TNT set and more of the Who's enraged dead-of-night assault, if not enough of either. Pete Townshend's amp-gutting solo in "Amazing Journey" at least partly explains why he didn't hesitate to whack Abbie Hoffman into the pit when the yippie bolted onstage after "Pinball Wizard." (Hoffman: "I think this is a pile of shit while John Sinclair rots in prison!" Townshend: "Fuck off my fucking stage!")

That exchange underscores a dirty, overlooked truth of Woodstock. The biggest massed-youth moment of the decade was also the least political: straight-up capitalism (if you bought a ticket, like I did) and hip escapism. The most direct comment on the real state of the nation — Vietnam, urban riots, civil protest — only came on Monday morning, as most of the mob headed home: Jimi Hendrix's wrenching firefight guitar adaptation of "The Star-Spangled Banner." If it hadn't been in the movie, most of the Woodstock Nation would have missed it altogether.

Hendrix's uneven but epochal finale was finally released in its near-entirety in 1999. Three of the full sets in the Legacy series are even better. (Each volume is a double CD with the act's 1969 studio LP, a drag if you already own the latter.) Sly and the Family Stone were the only deep-R&B act on the bill, and from the shotgun start — a scat-and-gallop "M'Lady" into the smiling swagger of "Sing a Simple Song" — Stone is at the height of his party-politics command. (A year later, he was sinking into drug-and-paranoia twilight.) Jefferson Airplane's Sunday-dawn show is truly "morning maniac music," as singer Grace Slick famously put it: fast and gnarly, spiked with crossed-sword vocals. The convulsive jam out of "Wooden Ships" would have blown minds at any hour.

The Janis Joplin and Johnny Winter shows are, in turn, uneven and near great. She sings with familiar fire but leads her big band with less assurance. He goes overlong on the solos but locks in with his original Texas rhythm section: drummer Uncle John Turner and bassist Tommy Shannon.

But for pure shock, nothing beat Santana's 45 Woodstock minutes. It was one of their first East Coast gigs; the set was their then-unreleased debut LP. And I still clearly remember guitarist Carlos Santana's furious trills cutting the Saturday-afternoon heat over the band's Latin-railroad charge. As far as I'm concerned, for that alone, the rest of the mess was worth it.

Woodstock: 40 years later

Realization of a dream


By the time we got to Woodstock: 40 years later



NEW YORK (Reuters Life!) - Woodstock lives -- on stage, on film, in books and TV news clips, and forever in the memory of anyone who came of age in the '60s.

Forty years after the three-day music festival that celebrated peace and love during a time of protest and anger at the Vietnam War, Woodstock nostalgia is in full commercial flow.


A little ironic, considering that the festival famously became a "free concert" after it drew hundreds of thousands more people than the 200,000 that organizers had planned at $18 per ticket.

Survivors from some of the acts that played Aug 15-17, 1969 will again take the stage on what was Yasgur's Farm, but is now the Bethel Woods Center for the Arts in upstate New York.

The "Heroes of Woodstock" show on Aug 15 features the Levon Helm Band, Jefferson Starship, Ten Years After, Canned Heat, Big Brother and the Holding Company and Country Joe McDonald.


Meanwhile the movie "Woodstock" has been re-released in a 40th anniversary director's cut, along with the 2-CD soundtrack, while Rhino Records has put out a 6-disc box set featuring every performance at Woodstock.

And later this month, director Ang Lee will debut "Taking Woodstock," a movie about a man working at his parents' motel who inadvertently sets in motion the concert.

But for many, the definitive story of that Summer of Love is "The Road to Woodstock," a book by Michael Lang, one of the organizers of the festival.

"There was this impression that there was a beautiful field and a bunch of people turned up and some bands were in the area and they put up a stage and played," Lang told Reuters. "It actually took 10 months of planning!"

He and his partners had planned on 200,000 people attending the event, and they actually sought the help of the Army Corps of Engineers for some of the logistics.

"But they must have got wind of what was happening. They canceled a meeting at the Pentagon the day before, so we were left on our own," Lang said.

Coming at the height of the Vietnam War and the anti-war movement that divided America mostly along generational lines, it is perhaps hardly surprising the military did not want to get involved with what was viewed as a hippie festival.

So Lang and his partners were left to stage a show that featured 32 of the top musical acts of the time and an audience Joni Mitchell referred to as "half a million strong."

"Woodstock was the realization of the dream," Lang said of an event known as much for its mud, bad acid and miles-long traffic jams on the New York Thruway, as for its music.

"But it was not frustrating, I enjoy solving problems. It was exciting at the time, there was no blueprint and we made it up as we went along," said Lang.

"There were a lot of similarities with what is going on now in the world," he said. "It was a time of the first Earth movement, the ecology movement, which was very important for our generation."

That summer 40 years ago was notable also because man walked on the moon for the first time and America was horrified by Chappaquiddick, when a car driven by Senator Edward Kennedy ran off a bridge resulting in the death of his young woman passenger, and the Charles Manson murders.

There was also the issue of war - Vietnam then, Iraq now. "After eight years of the Bush administration, I could see we were in a very dark moment again," said Lang.

"And then the inauguration of Obama was portrayed in the New York Times and other papers as 'a Woodstock moment.'"

Lang, a music producer and promoter, also organized concerts on the 25th and 30th anniversaries of Woodstock, featuring more contemporary artists. But from Richie Havens, who opened the original Woodstock, to Jimi Hendrix, who closed it, it is the musicians he remembers most.

"There were three surprises -- Joe Cocker, who was unknown at the time; Carlos Santana stood out - you knew a superstar was being born. And Sly Stone. His energy was beyond anything I had ever experienced. I was camped out on the corner of the stage and I saw them all," said Lang.

(Reporting by Steve James; Editing by Patricia Reaney)

BEATLES-FANS VIEREN 40 JAAR ABBEY ROAD

Beatles-fans vieren 40 jaar Abbey Road
Duizenden fans van de Beatles zijn vanmorgen Abbey Road overgestoken.




Zebrapad
Ze herdachten dat precies 40 jaar geleden (8 aug 1969) John, Paul, George en Ringo werden gefotografeerd op een zebrapad van Abbey Road voor de cover van hun gelijknamige album.

Webcam
Veel fans hadden zich verkleed in Sergeant Pepper-kostuums of droegen John Lennon-brilletjes. Abbey Road Studios had een webcam neergezet. Miljoenen mensen moeten de beelden tegelijk bekeken hebben, omdat de hele site van de studio al na twee minuten crashte.

Labels:

zaterdag, maart 07, 2009

Bed-in Amsterdam Hilton John en Yoko 40 jaar geleden !

Van 21 tot en met 29 maart 2009 wordt in Hilton Amsterdam de legendarische Bed-in for Peace herdacht met een driedelige foto-expositie From Holland with Peace. Beatle John Lennon en zijn vrouw Yoko Ono lagen tijdens hun huwelijksreis in maart 1969 zeven dagen lang in bed op kamer 1902 (nu 702) van het Amsterdamse Hilton Hotel. Tijdens deze zogenaamde 'Bed-in for Peace' spreken ze met de internationale pers over vrede. Zo werd voor het eerst bewust aandacht voor een boodschap gevraagd met hulp van beeld en de moderne media.

De boodschap van ‘John & Yoko’ is nu zelfs actueler dan ooit. Hun historische actie wordt in eigentijds perspectief gezet met drie exposities waarin de thema’s illustratieve fotografie, vrede en Nederland verweven zijn. Met deze gratis toegankelijke exposities wordt de aandacht gevestigd op 40 jaar actuele vredesboodschappen in fotografie als kunstvorm. De 3 x 40 beelden worden op zeer groot formaat gepresenteerd. Message by photo 1969-2009 is een keuze van 40 beelden, gemaakt tussen 1969 en 2009, die laat zien wat Nederland heeft voortgebracht op illustratief fotografiegebied binnen het thema ‘vrede’. Professionele fotografen worden uitgenodigd hun meest sprekende visuele vredesboodschap in te zenden.

What happened in Room 702? is de titel van een verhalende expositie van 40 beelden die direct of indirect een terugblik geven op de feitelijke Bed-in happening. Het materiaal is afkomstig van topfotografen, onder wie Govert de Roos, Nico Koster, Claude Vanheye en Cor Jaring, aangevuld met historisch fotomateriaal door Spaarnephoto. Een deel van de foto’s is nog niet eerder vertoond aan het publiek. People like U & Me 4 Peace is gewijd aan de top-40 van best gejureerde beelden, ingezonden door het publiek.

Ode aan Lennon
Zondag 29 maart wordt ter afsluiting van de herdenkingsweek in Hilton Amsterdam de Lennon Memorial Day georganiseerd. Beatle Cover Bands uit binnen- en buitenland brengen songs van John Lennon ten gehore. Er zijn presentaties van mensen die destijds betrokken waren bij de Bed-in for Peace, er worden documentaires over John Lennon vertoond en er zal een expositie worden ingericht van Lennon memorabilia. Deze dag is een initiatief van de stichting Beatles Fanclub Nederland in samenwerking met Hilton Amsterdam.

woensdag, januari 21, 2009

Verbrande gitaar van Jimi Hendrix te koop


Hendrix' Stratocaster uit 1965: alleen brandplekken op hals en slagplaat.

De 1965 Fender Stratocaster, de eerste gitaar die Jimi Hendrix in brand stak, komt begin september onder de hamer op een veiling in Londen. Verwachte opbrengst: 650.000 euro.

Op 31 maart speelde Jimi Hendrix als voorprogramma van de Walker Brothers in het Londense Finsbury Astoria. De Amerikaan Hendrix verbleef in Groot-Brittannië op een tijdelijk visum en hij was vastbesloten een onuitwisbare indruk te maken. Hij liet zijn vertrouwens- en pr-man Tony Garland in een nabijgelegen ijzerwarenhandel aanstekerbenzine kopen en aan het eind van zijn optreden stak hij zijn Fender Stratocaster aan. Daarmee verlegde hij definitief de grenzen van wat een rockoptreden kon zijn.

Het was een publiciteitsstunt van je welste. het publiek keek verbijsterd toe hoe Hendrix werd afgevoerd naar een ziekenhuis met kleine verwondingen aan zijn handen.

Het vuur werd gedoofd en de gitaar werd door de roadies van Hendrix meegenomen. Hij kwam via het kantoor van Garland terecht in het huis van Noel Redding, Hendrix' bassist. Uiteindelijk haalde Garland hem daar weg en zette hij hem in de garage van zijn ouders in Hove, nabij Brighton, waar hij vorig jaar werd ontdekt door een neef van Garland.

De vlammenact van Hendrix werd pas werkelijk wereldwijd beroemd, toen hij hem op het popfestival van Monterey in 1967 herhaalde en dat werd vastgelegd op film.

Van de gitaar in Monterey bleef weinig over, maar de gitaar die Hendrix in Astoria aanstak, bleef ongedeerd met uitzondering van brandplekken op de hals en de slagplaat.

Hendrix heeft zijn stunt maar twee keer uitgehaald, waardoor het te veilen exemplaar volgens sommigen de belangrijkste nog bestaande Hendrixgitaar ter wereld is. Belangrijker nog dan de Stratocaster die Hendrix op het legendarische Woodstockfestival bespeelde. Die gitaar leverde bij een eerdere veiling overigens 900.000 euro op.
--------------------------------------------------------------------------------

woensdag, november 19, 2008

M'n EKO Ranger 12 overleden.

Van de week is na een trouwe dienst van ongeveer 35 jaar m'n 12-snarige EKO gitaar kapotgevallen. Hij viel om van z'n standaard en daarbij brak de hals vlak onder de tuners af. Triest, ik sleep dat ding voor mijn gevoel m'n hele leven al met me mee. Ooit gekregen van m'n ouders.

De gitaar was een akoestische EKO Ranger 12 uit 1967. Vintage dus. Hij heeft zelfs Woodstock (1969) nog meegemaakt:-)

Ze werden gemaakt in Italië van prachtig (mahonie) hout, glanzend in de lak. Het geluid, zeker met 12 snaren, van deze EKO's is mooi vol. Ik speelde de laatste jaren veel met 6 snaren erop.

De kappote hals is niet meer te repareren. Een nieuwe hals zou nog kunnen maar ik denk dat ik 'm lijm en als herinnering aan de muur ga hangen. Ik upload binnenkort wel een fotootje van de kapotte hals.

vrijdag, juni 27, 2008

Laatste werkdag Bill Gates bij Microsoft!!


27 juni 2008 REDMOND


Bill Gates beleeft vrijdag zijn laatste werkdag bij Microsoft, de softwaregigant die hij in 1975 oprichtte. Gates gaat zich meer bezighouden met het liefdadigheidswerk van de Bill & Melinda Gates Foundation.


Gates, dit jaar voor het eerst in dertien jaar niet meer de rijkste persoon op aarde, stapte in 2000 onverwacht op als bestuursvoorzitter van Microsoft en werd 'chief software architect'. Steve Ballmer, een voormalig medestudent van Gates, nam het stokje van hem over.
Twee jaar geleden kondigde Bill Gates aan zich helemaal te willen storten op de liefdadigheid. Zijn functie wordt nu overgenomen door Ray Ozzie.

Bill Gates blijft de grootste aandeelhouder van Microsoft met een belang van 8,7 procent en zal ook zitting houden in het bestuur van het concern. Zijn belang is ongeveer 23 miljard dollar (15 miljard euro) waard. Zijn totale vermogen wordt geschat op 58 miljard dollar.
Stichtingen


De Bill & Melinda Gates Foundation kwam in 2000 voort uit twee andere stichtingen die door de familie Gates werden gerund. De stichting zet zich in tegen ziekten als aids en polio in derdewereldlanden, maar ook tegen armoede in de Verenigde Staten zelf. De stichting beheert inmiddels bijna 40 miljard dollar.

zondag, september 30, 2007

Rekenmachine 40 jaar



Veertig jaar, die respectabele leeftijd wordt dit jaar bereikt door het rekenmachientje. In 1967 was er overigens nog geen sprake van machien-tje, toen was het met recht nog een rekenmachine...
In 1967 ontwikkelden James Van Tassel en Jack Kilby, die allebei voor Texas Instruments werkten, 's werelds eerste handheld electronic calculator. 't Apparaat kon slechts vier rekenfuncties uitvoeren: optellen, aftrekken, vermenigvuldigen en delen. Er zat 12 byte (ja mensen, byte!) geheugen in. Het gewicht was ruim 1300 gram. Inderdaad, een heel verschil met al die apparaatjes van tegenwoordig!

zondag, september 16, 2007

Starkville incident Johnny Cash

Postume gratie voor Johnny Cash Uitgegeven: 13 september 2007 23:48 Laatst gewijzigd: 13 september 2007 23:50 AMSTERDAM -

Het bestuur van het Texaanse stadje Starkville biedt 42 jaar na dato alsnog excuses aan voor een arrestatie van de legendarische countryzanger.
In mei 1965 werd Cash opgepakt omdat hij ongevraagd bloemen aan het plukken was in iemands tuin. De politie gooide de zanger in de cel, waar hij de nacht moest doorbrengen. Later schreef Cash er het volgende over in zijn autobiografie: "Ik heb de hele nacht staan schelden en heb geschopt tegen de celdeur. Hierbij heb ik mijn grote teen gebroken. Pas de volgende ochtend om acht uur, toen men zeker wist dat ik weer nuchter was lieten ze me gaan."

In het verhaal staat echter niets over de soort vergrijp waarvoor Cash moest zitten. Wel verwerkte hij de heftige nacht tot het nummer Starkville City Jail, dat Johnny Cash onder andere speelde tijdens zijn befaamde concert in de gevangenis van San Quentin.
Festival
Om dit voorval te eren, zal er in het stadje begin november het Johnny Cash Flower Pickin' Festival plaatsvinden. Tijdens dit festival zal men stilstaan bij het feit dat het kleine vergrijp er voor heeft gezorgd dat Starkville een plaatsje in de muziekgeschiedenis heeft verworven.